عـرش را منتـظر خویش دگر نگذارم            فرش را خسته و پیـوسته قـدم بردارم
آن چنان قوت زانوی مرا زهر گرفت            که شده روز، چنان شام، به چشم تارم

عـرق سرد به پیـشانی گرمم بنـشـست            یــاد ســجــاد کـنــم بـا بــدن تـب دارم
زهر از تشنه لبی حال مرا کرد عوض            یا حسین! از جگـر سوخته، آتش بارم
تـازه لـرزیـدن زانـوی تو را دانـسـتـم            یا حـسین! درد غـریبی تو شد افـطارم
 شهر انگار که اطراف سرم می‌چرخد            مـادرا درد و غــم کـوچـه دهـد آزارم
یا علی! وای که عـمامه‌ام از سر افتاد            قـوتی نیست که آن را به سرم بگذارم
مثل پیغـمبر اعـظم ز بیـانم جان رفت            قــلـم و لـوح بـیـاریـد کـه بـی‌گـفـتـارم
بس در این حجرۀ در بسته به خود می‌پیچم            خسته شد جانم و پیچید به هم طومارم
باقـی عـمـر مرا از نـفـسـم بـشـمـارید            عـمـر کـوتـاه من و دردسـر بـسـیـارم
نعـل تازه به سُم مرکب مـأمون بزنـید            که من از پیکر صد چاک، خجالت دارم
تازیـانه بـزنـیـد از همه سـو بـر بـدنـم            زائـر زیـنب کـبـراست دل خـونـبـارم
من از این حجرۀ در بسته رها می‌گردم            که تمام است در این لحـظه تمام کارم
ای مـقـیـم حـرم پـاک پـیـمـبـر پـسـرم            زائر روی پـدر باش که جان بـسـپارم